ഫാ. ബിബിന്‍ ഏഴുപ്ലാക്കല്‍ MCBS

വാശിയുടെ, വെറുപ്പിന്റെ, വിദ്വേഷത്തിന്റെ ചുഴിയിലേക്ക് ചിലപ്പോഴൊക്കെ നമ്മളറിയാതെ അകപ്പെടും. സ്‌നേഹം മാത്രം ആണ് ഒരേ ഒരു പിടിവള്ളി രക്ഷപെടാന്‍. സ്‌നേഹം ആണ് ഒരു മനുഷ്യന്റെ ഏറ്റവും നല്ല long term Investment എന്ന് ഓര്‍മിപ്പിക്കുന്ന ഒരു സിനിമ, മെയ്യഴകന്‍. ഈ പുതുവര്‍ഷത്തില്‍ കഴിഞ്ഞ വര്‍ഷത്തേക്ക് തിരിഞ്ഞു നോക്കുമ്പോള്‍ മനസ് നിറച്ച ഒരു സിനിമ ഏത് എന്ന് ചിന്തിക്കുമ്പോള്‍ മെയ്യഴകന്‍ എന്ന തമിഴ് സിനിമ ആദ്യമേ ഓടി എത്തുന്നു. സസ്‌പെന്‍സ് ഇല്ല,twist കള്‍ ഇല്ല, വില്ലന്മാരില്ല, വയലന്‍സ് ഇല്ല വലിയ സംഭവങ്ങളില്ല…കുറച്ചു Slow ആയി ആദ്യം തോന്നാം…

തിരക്കില്‍ പായ്യുന്ന നമ്മള്‍ക്ക് ആദ്യം കുറച്ചു ബുദ്ധിമുട്ട് അനുഭവപ്പെടാം. പക്ഷേ ഏതെങ്കിലും ഒരു ഭാഗം നമ്മെ തൊടുക തന്നെ ചെയ്യും. പിന്നെ ഈ സിനിമ നമ്മളെയും കൊണ്ടൊരു മനോഹര യാത്ര ആണ്. തഞ്ചാവൂരിലെ കാഴ്ചകളിലൂടെ, മനോഹര സ്‌നേഹ നിമിഷങ്ങളിലൂടെ. നമ്മുടെ ഒക്കെ കുട്ടിക്കാലത്തെ കാലെത്താത്ത ആ വലിയ സൈക്കിളിന്റെ പുറകില്‍ ഇരുത്തി. മറ്റുള്ളവര്‍ക്കുവേണ്ടി ജീവിതത്തിന്റെ സഹനങ്ങള്‍ ഏറ്റെടുക്കുന്ന കുറെ കഥാപാത്രങ്ങള്‍. ഈ സിനിമ നിറയെ ഒരുപറ്റം അമ്മമാരെ കാണാം. മനോഹരമായ സ്ത്രീകഥാപാത്രങ്ങള്‍. എല്ലാവര്‍ക്കും വിളമ്പാന്‍ സ്‌നേഹം മാത്രം. സ്‌നേഹമെന്ന ഒറ്റ കാരണത്താല്‍ ജീവിതത്തെ മനോഹരമാക്കുന്നവര്‍. തളര്‍ച്ചകളിലും നൊമ്പരങ്ങളിലും അവര്‍ മറ്റുള്ളവര്‍ക്ക് കൂട്ടിരിക്കുന്നു. മറ്റുള്ളവരുടെ താങ്ങായി മാറുന്നു. കാണേണ്ട ചിത്രമാണ് മെയ്യഴകന്‍. സിനിമ കണ്ടു കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ കാല്‍വരിയിലെ അമ്മയെ ഓര്‍മ്മിപ്പിച്ചു, പരിശുദ്ധ മറിയത്തെ.

അമ്മയുടെ മുഖം ഇടറുന്നുണ്ട്..! മകന്റെ നിണമണിഞ്ഞ കുരിശുവഴിയെ അവള്‍ പിറകിലുണ്ട്. കുഞ്ഞുനാളിലെ ഇടറുന്ന ചുവടുകള്‍ക്ക് ബലവും കരുത്തും നല്‍കിയ അതേ അമ്മ. മകനെ മാതൃസ്‌നേഹത്തിന്റെ വയല്‍ വരമ്പിലൂടെ നടത്തി, സ്‌നേഹത്തിന്റെ ചഷകത്തില്‍ പാലൂട്ടി, മനുഷ്യവതാരത്തിന്റെ മഹനീയഭാവത്തെ ഭൂമിയില്‍ കൊണ്ടുവരാന്‍ ഭാഗ്യം കിട്ടിയ കന്യക. ആ അമ്മയുടെ സ്‌നേഹത്തിന്റെ മുന്‍പില്‍ കാല്‍വരിപോലും നിശബ്ദമാകുന്നു. പരിശുദ്ധ അമ്മയെ ഓര്‍ക്കുമ്പോള്‍ കാല്‍വരിയിലെ ആ നില്‍പ്പ്, വല്ലാതെ എന്നെ പിന്തുടരുന്നു…! സുവിശേഷത്തില്‍ ഇത്ര ശക്തമായി മറ്റൊരു സ്ത്രീയെ അവതരിപ്പിക്കുന്നുണ്ടോ, മറിയത്തെപോലെ!

രാത്രികളില്‍ തണുത്ത കഞ്ഞിക്കുമുമ്പില്‍ കാത്തിരുന്ന് ഉറങ്ങുന്ന… അവശതയുടെ, തോല്‍വികളുടെ, ഏകാന്തതകളില്‍ തലമുടിയിഴകളില്‍ വിരലോടിച്ച് വാത്സല്യത്തിന്റെ താരാട്ട് പാടുന്ന ഒരുപറ്റം അമ്മമാരുണ്ടായിരുന്നു. അപ്പനെക്കാളും നമ്മെ തൊട്ടറിയുന്ന അമ്മമാര്‍. പക്ഷെ ഇതൊക്കെ ഓര്‍മ്മകളായി മാറുന്നില്ലേ എന്ന സങ്കടം മാത്രം. കാര്യങ്ങള്‍ അല്പം മാറിയിട്ടുണ്ട്. പെറ്റകുഞ്ഞിന്റെ മാതൃത്വത്തിലുള്ള വിലപേശല്‍ …… പൊട്ടിമുളയ്ക്കുന്ന അമ്മത്തൊട്ടിലുകള്‍ …..സൗന്ദര്യത്തെ ഓര്‍ത്ത് വാടകയ്‌ക്കെടുക്കുന്ന ഗര്‍ഭപാത്രങ്ങള്‍…. ചര്‍മ്മം സംരക്ഷിക്കാന്‍ മുലയൂട്ടാന്‍ മടിക്കുന്നവര്‍….. ഇങ്ങനെ അമ്മ എന്ന സങ്കല്പം അല്പം മാറിയിട്ടുമുണ്ട്. (അമ്മമാരേ നിങ്ങളെ സ്‌നേഹപൂര്‍വം മാത്രമേ ഓര്‍ക്കുന്നുള്ളൂ). ഇനി വരാന്‍ പോകുന്ന കാലത്ത് എന്താകുമോ…? കലകളില്‍നിന്നും കഥകളില്‍നിന്നും അമ്മമാര്‍ അപ്രത്യക്ഷരായി!

സ്‌നേഹത്തിന്റെ ഹൃദയം തുളുമ്പി നമ്മുടെ തലമുറയെ തിരിച്ചു വിളിക്കുന്നു കാല്‍വരിയിലെ അമ്മമനസ്. ‘ഇതാ… ഇതുപോലെ സ്‌നേഹിക്ക്….അല്ല… ഇതുപോലെ ജീവിക്ക്…! ഞാനും മകനോടൊപ്പം നടക്കുകയാണ്, എനിക്കറിയാം അവന്‍ കുരിശിലേക്കാണ് …അവനോടൊപ്പം ഞാനും നടക്കുന്നു. ആ സ്‌നേഹത്തിന്റെ ചുടു ചോര ഞാനും സ്പര്‍ശിക്കട്ടെ…. ആ ത്യാഗത്തിന്റെ കാല്‍പ്പാടുകള്‍ ഞാനും തഴുകട്ടെ…..’
ഒരു മാധ്യമ റിപ്പോര്‍ട്ടര്‍ ഒരിക്കല്‍ ക്രിസ്റ്റ്യാനോ റൊണാള്‍ഡോയോട് ചോദിച്ചു: ‘എന്തിനാണ് അമ്മ ഇപ്പോഴും കൂടെ താമസിക്കുന്നത്? എന്തുകൊണ്ടാണ് അവര്‍ക്ക് ഒരു വീട് പണിയാത്തത്?’ ക്രിസ്റ്റിയാനോ റൊണാള്‍ഡോയുടെ മറുപടി ഇതായിരുന്നു. ‘എന്റെ അമ്മ എനിക്കുവേണ്ടി ജീവിതം ത്യജിച്ച് എന്നെ വളര്‍ത്തി. രാത്രി എനിക്ക് ഭക്ഷണം തരാന്‍ അവര്‍ വിശപ്പോടെ ഉറങ്ങി. ഞങ്ങളുടെ പക്കല്‍ പണമില്ല. എന്റെ ആദ്യത്തെ ഫുട്‌ബോള്‍ ഉപകരണങ്ങള്‍ വാങ്ങാന്‍ അവര്‍ ആഴ്ചയില്‍ 7 ദിവസവും വൈകുന്നേരങ്ങളിലും ക്ലീനറായി ജോലി ചെയ്തു.

എനിക്ക് നല്ല കളിക്കാരനാകാനും എന്റെ സമ്പൂര്‍ണ വിജയം അവര്‍ക്ക് സമര്‍പ്പിക്കാനും കഴിയും. ഞാന്‍ ജീവിച്ചിരിക്കുന്നിടത്തോളം അവര്‍ എപ്പോഴും എന്റെ അരികില്‍ ഉണ്ടായിരിക്കും, ഞാന്‍ അവര്‍ക്ക് കഴിയുന്നതെല്ലാം നല്‍കും. ഞാന്‍ അവരുടെ അഭയവും അവര്‍ എന്റെ ഏറ്റവും വലിയ സമ്മാനവുമാണ് ‘