പലരും എന്റെ മുഖത്ത് നോക്കി വിളിക്കുന്നില്ല ന്നേയുള്ളൂ. സത്യത്തില്‍ ഞാനൊരു കഴുതയാണ്. വേണ്ടത്ര ബുദ്ധിയും ബോധവുമില്ലാത്ത മരക്കഴുത.
എന്തിനാണ് ഈ ജന്മമെന്ന് ഒരിക്കലല്ല പലവുരു ചിന്തിച്ചതാണ്. ഒന്നിനും കൊള്ളാത്ത, ആരുമില്ലാത്ത, ആര്‍ക്കും ഒന്നും സമ്മാനി ക്കാനാവാത്ത ഈ ജന്മം എന്തിനാണെന്ന് വിലപിച്ച സന്ധ്യയിലാണ് നസ്രായന്‍ വിരുന്നെത്തിയത്. അവന്‍ എന്നെ ആശ്വസിപ്പിച്ചത് കഴുതയുടെ കഴിവുകള്‍ പറഞ്ഞു തന്നാണ്.
നോമ്പുകാലം കഴുതയാവാനുള്ള കാലമാണ്. ബുദ്ധിയില്ലാത്ത  കഴുതയാവാനല്ല, അവനുവേണ്ടി, അവനെ വഹിക്കുന്ന കഴുതയാവാനാണ് നോമ്പ്.

അവന്‍ രാജകീയ പ്രവേശം നടത്തിയത് കഴുതപ്പുറത്താണെന്ന് ഇനിമേല്‍ വെറുതെ വായിച്ച് അവസാനിപ്പിക്കാനുള്ളതല്ല. പിന്നെയോ കഴുതയെ പ്പോലെ ക്രിസ്തുവിനെ വഹിക്കാന്‍ തുടങ്ങുന്ന പുലരി മുതല്‍ നിന്റെ ജീവിതം മിന്നിത്തിളങ്ങും. ക്രിസ്തു എന്നില്‍ രൂപപ്പെടുന്നതുവരെ ഞാന്‍ ഈറ്റുനോവ് അനുഭവിക്കും എന്ന് പൗലോസ് അപ്പസ്‌തോലനെപ്പോലെ ഈ നോമ്പില്‍ നമുക്കും പറഞ്ഞു തുടങ്ങണം.

അവനെ വഹിക്കാന്‍ ഞാന്‍ എളിമപ്പെടണം. മറ്റുള്ളവര്‍ കഴുതയെന്നു വിളിക്കുമ്പോഴും എളിമപ്പെടാന്‍ നിനക്ക് കഴിയാതെ അഹങ്കരിക്കാന്‍ കാരണങ്ങള്‍ ചികയുമ്പോള്‍ അവനായി ജീവി ക്കുന്നവര്‍ അഹങ്കരിക്കാതിരിക്കണം എന്ന് മനസിനെ പഠിപ്പിക്കണം.
നസ്രായാ…. ഈ നോമ്പുകാലത്ത് ഞാന്‍ കഴുതയാവാന്‍ പഠിക്കുകയാണ്. അഹങ്കാരത്തിന്റെ കുതിരയില്‍ നിന്ന് എളിമയുടെ കഴുതയായി ഞാന്‍ മാറും എന്ന് ഈ നോമ്പിന്റെ സന്ധ്യയില്‍ തിരിച്ചറിയുന്നുണ്ട്.